Άδειο πακέτο στη σκοπιά δώδεκα δύο
έρχεται κρύο
σκύλα σιωπή, στολή που με στενεύει
ζωή μου κλέβει
γυμνό τοπίο
Τι άλλο να σου πω Αναστασία
θα ονειρευτώ
μήπως σε δω
κι έτσι δε χάσω την ψυχή μου απ' ασιτία
Ρίχνω τα ζάρια στο παλιό το καφενείο
άσσος και δύο
λόγια ρηχά, ο χρόνος σταματάει
βοριάς φυσάει
δεμένο πλοίο
Τι άλλο να σου πω Αναστασία
θα ονειρευτώ
πως τραγουδώ
με μια κιθάρα αγαπημένη μελωδία
Άγουρα χρόνια στο χακί είναι σχολείο
παλιό τ' αστείο
θάλαμος γκρι, ο νέος δίπλα κλαίει
σ' αργό ριπλέι
κι έχει ένα κρύο
Τι άλλο να σου πω Αναστασία
θα ονειρευτώ
πως ξαναζώ
βράδυ Μαγιού σ' ονειρεμένη συναυλία
Ζωγράφιζε καρδιές στην αμμουδιά
και μ' ένα κόμπο πάντα στο λαιμό του
ρωτούσε γιατί έσβηναν παιδιά
που είχαν άλλο χρώμα απ' το δικό του
Γιατί αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει;
Και έντυνα αλήθεια την ψευτιά
να μην τρομάζει
Γιατί αλυσοδένουν τη χαρά;
Ποιος έστειλε τον ήλιο στο χαμό του;
Γιατί τα περιστέρια είναι νεκρά;
Ποιος βάφτισε το διάολο θεό του;
Γιατί αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει;
Και έντυνα ημέρα τη νυχτιά
να μην τρομάζει
Τον είδα ένα βράδυ στ' ανοιχτά
ταξίδευε με φάρο τ' όνειρό του
κι αγάπης φυλλαράκια στα μαλλιά
να βρει τον κόσμο τον αγγελικό του
Το ξέρει πως ετούτος δεν αλλάζει
Και έντυσε τη μνήμη λησμονιά
να μην τρομάζει
(Τιμητική διάκριση στους Ποιητικούς Αγώνες που έγιναν στη Λευκίμμη της Κέρκυρας το 2009)
Σου 'πανε κράτα τη ζωή σου
όπως στη δώσαμε
κλείσε τα μάτια και κοιμήσου
όπως σου στρώσαμε
Σβήσε τα κούφια όνειρά σου
απ' το τσερβέλο σου
ύστερα θάψε τη μαγκιά σου
κι όλα τα θέλω σου
Έτσι προστάξαν τα θηρία
σκέψου την πάρτη σου
κι άσ' τους να γράφουν ιστορία
πίσω απ' την πλάτη σου
Σου 'πανε κοίτα τη βολή σου
αλλού ας σταυρώνονται
νοιάσου μονάχα το πετσί σου
αυτοί δε σώνονται
Μάθε να ζεις από συνήθεια
χωρίς μπερδέματα
βαρυποινίτισσα η αλήθεια
θεσμός τα ψέματα
Σαράντα-κάτι η αφεντιά σου
αυτό ήταν, πέρασε
Σήκωσε τώρα τα βρακιά σου
και άντε γέρασε
(Δημοσιεύτηκε στο μυθιστόρημα της Μαρίας Τζιρίτα "Αν δεν υπήρχε αύριο")
Συννεφιάζει
το παιδί στο σκοτάδι τρομάζει
μαράζι
η ζωή ραγισμένο περβάζι
ρημάζει
Πώς να ταξιδέψει ο νους στη μοναξιά
πώς να πιάσει λιμάνι η ελπίδα
κλείσαν Συμπληγάδες στον κόρφο τους τη χαρά
Όνειρα φευγάτα, άτυχη γενιά
σου μαγέψαν τ' αυτιά οι Σειρήνες
κλέψαν τη σχεδία σου, βούλιαξε η καρδιά
Σφάλισαν τις Μοίρες σε υγρά κελιά
τους φορέσαν βαριές αλυσίδες
πώς να πολεμήσεις τέτοια μπαμπεσιά
Δε χαράζει
το παιδί ξεχασμένο στ' αγιάζι
σπαράζει
η ψυχή σκουριασμένο γρανάζι
σφαδάζει
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΔΙΦΩΝΟ τον Οκτώβριο του 2005)
